Succesverhalen

Het verhaal van Ivan

Het is 1 januari 2018
We doen de nieuwjaarsduik in Egmond aan Zee. Mijn zoon Ivan (12) en ik. Hij heeft sinds hij 9 jaar is, Narcolepsie. Een neurologische chronische aandoening die zijn slaap- waakritme verstoort, maar ook zijn gedrag, zijn gemoed en nog veel meer beïnvloed. Zijn ziekte trekt een zware wissel op ons gezin. We hebben behoorlijk heftige jaren achter de rug. Na de diagnose kwamen we in de welbekende achtbaan terecht. Het hele land hebben we gezien in onze zoektocht naar artsen en hulpverleners. En de ziekte verergerde alleen maar. Hij knalde, als ‘bijwerking’ van zijn ziekte, keihard de puberteit in met alle gevolgen van dien. Het nachtelijk hallucineren, het onhandelbaar gedrag thuis en op school, de depressie waar hij in raakt, de automutilatie die hij doet met mesjes en aanstekers, zijn verlangen naar de dood.. Het maakt ons intens verdrietig en drijft ons tot wanhoop. We zijn moe tot op het bot en radeloos. Ivan zit inmiddels op het VSO in de eerste klas. Maar zelfs hier gaat het moeizaam. Hij is onhandelbaar, agressief, boos, neerslachtig, futloos want zijn lichaam is de afgelopen 2 jaar véél te zwaar geworden.

We nemen in de kerstvakantie een besluit: Zo willen we niet meer verder. We stoppen, op eigen verzoek, onder begeleiding van de neuroloog, psychiater en psycholoog met al zijn medicatie. We gaan kijken of we ‘de echte Ivan’ ondanks de narcolepsie weer tevoorschijn kunnen krijgen. De duik in zee is om te bevestigen dat we er samen voor zullen gaan.
We stoppen met alle negativiteit en we gaan in beweging komen, we gaan onze gewoontes veranderen; gezonder eten, meer bewegen, meer praten, meer lachen. En het allerbelangrijkste: We doen het SAMEN, als gezin.

Het is 5 januari 2019
Ivan en ik doen een Wim Hof Methode workshop. We beginnen dit jaar met een onderdompeling in het ijsbad. Deze ‘nieuwjaarsduik’ staat voor zóveel! We kunnen het op dat moment nog niet goed onder woorden brengen… We voelen ons sterk.. zijn inmiddels beiden 20 kg lichter, lichamelijk bedoel ik.. Maar geestelijk, emotioneel, spiritueel, energetisch is het zó groots! Het is niet te bevatten.. Maar het voelt als logisch, gewoon, dit is wie ik ben. Dit is de weg. Eindelijk durfde ik die rotonde te verlaten, hoe eng en spannend was het, hoe anders, zó uit de comfortzone.. Al onze ‘veiligheid’ lieten we los. We bewandelen nu al maanden allerlei wegen en paadjes waar we nog niet eerder zijn geweest. We ontdekken veel mooie nieuwe dingen. We komen ook hele donkere paadjes tegen. Soms komen we op een plek waar we even niet weten hoe we verder moeten lopen. Soms rennen we en zien we heel in de verte de horizon, soms huppelen we in de regen of slenteren in de zon. Maar het mooiste is: We zijn niet bang meer om de gebaande paden te verlaten. Nieuwsgierig zelfs naar alles wat er nog in het verschiet ligt. Zoveel plannen om alles wat tot nu toe op ons pad is gekomen mee te nemen in een integraal plan. We zien het ook niet meer als: Waarom overkomt mij dit nu? Maar: Hé, hoe zouden we dit kunnen gebruiken om er sterker en unieker door te worden?

Het is 1 januari 2020
Zoals elke woensdag staan we op de ‘meetschaal’. Zometeen doen we onze 10-minute work out vóór het ontbijt. We zijn er al lang niet ‘bang’ meer voor dit weegmoment, we kijken ernaar uit. Ivan is 27 kg afgevallen en zijn uitdaging is nu een ‘sixpack’ dus hij ziet graag zijn spiermassa groeien. Hij weet alles van koolhydraten, vetten en eiwitten. Over goed kauwen, drie eetmomenten, nuchter sporten, en wat je darmen met je brein te maken hebben. Later wil hij professioneel Lacrosse-speler worden of leefstijlcoach 😉 Zijn belangrijkste verandering vind ik niet zijn uiterlijk maar wèl zijn innerlijke drive, motivatie. Zijn zin in de toekomst. Hij heeft de regie gepakt. Hij begrijpt inmiddels als 14-jarige al wat de integrale aanpak is. En die kennis deelt hij héél graag.

Zijn lijfspreuk:

Your mind is your limit